Gładka polska szabla husarska z paluchem z pochwą na tablo wz 1750 (SPECIALREPLICAS)

GŁADKA POLSKA SZABLA HUSARSKA Z PALUCHEM Z POCHWĄ NA TABLO

Producent: Płatnerze (WZ 1750/P )

dane technologiczne:

Długość: 95 cm
Waga: 2 kg

Szabla husarska to rodzaj szabli używanej w Rzeczpospolitej Obojga Narodów w XVII i XVIII wieku przez polską jazdę (w tym husarię). Zastąpiła stosowaną wcześniej, w XVI wieku szablę węgiersko-polską.

Od strony technicznej wytwarzana została nadzwyczajnie. Prawie kompletnie zamknięty jelec dawał rękojeści uzupełniającą masę, co rozszerzało kontrolę nad szablą i chronił dłoń operującego. Znajdujący się pośrodku jelca pierścień, tzw. Paluch służący do oparcia kciuka pozwalał na szybsze realizowanie kolejnych cięć. W dodatku jelec z wąsami wzmacniał szablę i sprawiał, iż była wyjątkowo niepodatna na uszkodzenia. Głownia odkształcona kołowo, zwieńczona była podwójnym ostrzem – piórem.

Prezentowana replika jest wiernym odzwierciedleniem oryginalnej szabli husarskiej.

Obie strony ostrza są gładkie i dostosowane do grawerunku.

W pakiecie znajduje się pochwa z chromowanej stali, a także drewniane tablo.

Długość tabla: 110 cm
Wysokość tabla: 30 cm

Rys historyczny:

Historia szabli w wojsku polskim sięga drugiej połowy XV wieku. Trafiła ona do Polski za pośrednictwem Węgier, utrzymujących kontakty z Turkami.
Początkowo była wyłącznie bronią lekkozbrojnej jazdy i piechoty,choćby rycerstwo, posługujące się w trakcie bitew mieczem, ochoczo korzystało z szabli w czasie podróży, polowań i najróżniejszych świąt. Służyła im przede wszystkim tam, gdzie występowali bez zbroi, a chcieli mieć przy boku sprawną broń.
Do początku XVI wieku szabla zyskała w Polsce olbrzymią popularność. Już w 1503 roku na ulicach Krakowa mawiano, że nikt nie chciał kupować mieczy, wszyscy woleli szablę.

Tak szybka kariera szabli związana była z najazdami rabunkowymi Tatarów Krymskich na ziemie Rzeczypospolitej. Kawaleria tatarska, uzbrojona w łuki i niekiedy ponadto szable była w głównej mierze niezwykle przenośna i nieuchwytna. Atakowali w niewielkich grupach nazywanych besz-basz (pięć głów). Adoptowanie szabli do uzbrojenia polskiej jazdy było militarną koniecznością tamtych niespokojnych czasów. Najazdy Chanatu Krymskiego na Rzeczpospolitą były szczególnie częste w latach 1474-1534, a także w latach 1605-1633. Najazdy te, liczne wojny z Rosją, a także przymierze wojskowe Tatarów z Kozakami (1648-1654) wymusiły zmiany w polskim wojsku, które wykraczały poza modernizację uzbrojenia. Po reformach sejmu w 1562 r. Stałe wojsko zaciężne, zwane obroną potoczną zastąpione zostało poprzez wojsko kwarciane, utrzymywane z ¼ dochodów króla.
na dodatek na początku XVI stulecia wypracowano nowy szyk bojowy jazdy zwany starym urządzeniem polskim. Dwa silne hufce (czelny i walny) ustawione jeden za drugim wspomagane były na flankach przez trzy linie mniejszych hufczyków – posiłkowe, czarne i stracenia. W drugiej połowie XVI wieku włączono do szyku oddziały piechoty i artylerii.

Husaria będąca początkowo lekkozbrojną jazdą w połowie XVI wieku przejęła rolę kopijników. Uzbrojeni w kopie (tylko towarzysze), szable, napierśniki i napleczniki oraz hełmy (nieraz kapaliny), husarze stanowili trzon polskiej armii. Od lat 30. XVII wieku liczebność husarii była stopniowo ograniczana ze względu na wysokie koszty utrzymania. Zrezygnowano z napleczników na rzecz lamparcich i tygrysich skór. Zaczęto używać pistoletów. W latach 90. XVII wieku, pod koniec wojen z Turcją, zamiast kopii towarzysze uzbrajani byli w muszkiety.
Husaria przesądziła o efektownych wygranych w takich bitwach jak: bitwa pod Curtea de Arges (1600), bitwa pod Kircholmem (1605), bitwa pod Kłuszynem (1610), bitwa pod Chocimiem (1621) czy bitwa pod Wiedniem (1683). Przetrwała do połowy XVIII wieku.