Gładka polska szabla husarska wz 1750 z paluchem bez pochwy na tablo (SPECIALREPLICAS)

GŁADKA POLSKA SZABLA HUSARSKA Z PALUCHEM BEZ POCHWY NA TABLO

Producent: Płatnerze (WZ 1750 )

informacje techniczne:

Długość: 91 cm
Waga: 1,2 kg

Szabla husarska to powszechna nazwa szabli stosowanych przez polską husarię i inne formacje jazdy polskiej w XVII i XVIII stuleciu. Jej poprzedniczką była szabla węgiersko-polska z XVI wieku.

Dosyć ciężka, prawie kompletnie zamknięta rękojeść sprawiała, że szabla husarska była nadzwyczajnie wyważona. Jelec z paluchem, bogato ozdobiony ornamentyką, wzmacniał szablę, bronił dłoń, a paluch na dodatek powiększał jej sprawność na polu bitwy. Wykrzywione kołowo ostrze zwieńczone było tzw. Piórem. Górna część ostrza, tzw. Zastawa służyła do blokowania cięć wroga.

Obie strony głowni są gładkiedopasowane do grawerunku.

Szabla ta jest rewelacyjną repliką historycznej szabli husarskiej.

W komplecie załączone jest gustowne, drewniane tablo.
Długość tabla: 110 cm
Wysokość tabla: 20 cm
Waga tabla: 2 kg

Rys historyczny:

Historia szabli w wojsku polskim sięga drugiej połowy XV wieku. Trafiła ona do Polski za pośrednictwem Węgier, utrzymujących kontakty z Turkami.
Początkowo była wyłącznie bronią lekkozbrojnej jazdy i piechoty,choćby rycerstwo, posługujące się w trakcie bitew mieczem, chętnie korzystało z szabli w czasie podróży, polowań i różnych świąt. Służyła im na ogół tam, gdzie występowali bez zbroi, a chcieli posiadać przy boku wydajną broń.
Do początku XVI wieku szabla zyskała w Polsce olbrzymią popularność. Już w 1503 roku na ulicach Krakowa mawiano, iż nikt nie chciał kupować mieczy, wszyscy woleli szablę.

Tak szybka kariera szabli związana była z najazdami rabunkowymi Tatarów Krymskich na ziemie Rzeczypospolitej. Kawaleria tatarska, uzbrojona w łuki i niekiedy też szable była w głównej mierze niezwykle mobilna i nieuchwytna. Atakowali w niewielkich grupach nazywanych besz-basz (pięć głów). Adoptowanie szabli do uzbrojenia polskiej jazdy było militarną koniecznością tamtych niespokojnych czasów. Najazdy Chanatu Krymskiego na Rzeczpospolitą były istotnie częste w latach 1474-1534, a także w latach 1605-1633. Najazdy te, liczne wojny z Rosją oraz przymierze wojskowe Tatarów z Kozakami (1648-1654) wymusiły zmiany w polskim wojsku, które wykraczały poza modernizację uzbrojenia. Po reformach sejmu w 1562 r. Stałe wojsko zaciężne, zwane obroną potoczną zastąpione zostało poprzez wojsko kwarciane, utrzymywane z ¼ dochodów króla.
ponadto na początku XVI stulecia wypracowano nowy szyk bojowy jazdy zwany starym urządzeniem polskim. Dwa silne hufce (czelny i walny) ustawione jeden za drugim wspomagane były na flankach przez trzy linie mniejszych hufczyków – posiłkowe, czarne i stracenia. W drugiej połowie XVI wieku włączono do szyku oddziały piechoty i artylerii.

Husaria będąca początkowo lekkozbrojną jazdą w połowie XVI wieku przejęła rolę kopijników. Uzbrojeni w kopie (tylko towarzysze), szable, napierśniki i napleczniki, a także hełmy (niejednokrotnie kapaliny), husarze stanowili trzon polskiej armii. Od lat 30. XVII wieku liczebność husarii była stopniowo ograniczana ze względu na wysokie koszty utrzymania. Zrezygnowano z napleczników na rzecz lamparcich i tygrysich skór. Zaczęto używać pistoletów. W latach 90. XVII wieku, pod koniec wojen z Turcją, zamiast kopii towarzysze uzbrajani byli w muszkiety.
Husaria przesądziła o efektownych wygranych w takich bitwach jak: bitwa pod Curtea de Arges (1600), bitwa pod Kircholmem (1605), bitwa pod Kłuszynem (1610), bitwa pod Chocimiem (1621) czy bitwa pod Wiedniem (1683). Przetrwała do połowy XVIII wieku.