Gładka polska szabla husarska 1750 z paluchem z pochwą (SPECIALREPLICAS)

GŁADKA POLSKA SZABLA HUSARSKA Z PALUCHEM Z POCHWĄ

Producent: Płatnerze (WZ 1750/P )

informacje technologiczne:

Długość: 95 cm
Waga: 1,9 kg

Szabla husarska to zwyczajowe określenie szabli wykorzystywanych przez jazdę polską (w tym poprzez husarię) w XVII i XVIII-wiecznej Rzeczpospolitej Obojga Narodów. Szabla ta była następczynią szabli węgiersko – polskiej, powszechnej w Polsce w XVI wieku.

perfekcyjnie tworzona, lekko wykrzywiona rękojeść posiadała szereg funkcji użytkowych. Zamknięty kabłąk (nachylony pod kątem 105˚ do jelca) bronił dłoń i zapewniał odpowiednią wagę rękojeści. Metalowy kaptur, pokrywający tylną część rękojeści wspomagał uchwyt. Jelec z wąsami wzmacniał broń w jej najsłabszym punkcie – w miejscu złączenia ostrza z rękojeścią, a także ponadto chronił dłoń. Znajdujący się pośrodku jelca paluch pozwalał na ulepszoną kontrolę nad szablą w trakcie ataku.
Głownia odkształcona kołowo w dolnej części (ostrze), środek ciężkości posiadała na 20-25 cm wysokości. Górna (znajdująca się przy rękojeści), tępa część głowni zwana zastawą służyła do odbijania cięć przeciwnika. Dolna część głowni (sztych) zakończona była piórem - podwójnym ostrzem pozwalającym zadawanie pchnięć.

Prezentowany model jest wierną repliką szabli husarskiej.

Obie strony ostrza są gładkie.

W pakiecie znajduje się też stalowa pochwa.

cena nie dotyczy prezentowanego stojaka

Rys historyczny:

Historia szabli w wojsku polskim sięga drugiej połowy XV wieku. Trafiła ona do Polski za pośrednictwem Węgier, utrzymujących kontakty z Turkami.
Początkowo była wyłącznie bronią lekkozbrojnej jazdy i piechoty,choćby rycerstwo, posługujące się podczas bitew mieczem, z ochotą korzystało z szabli w czasie podróży, polowań i różnych świąt. Służyła im na ogół tam, gdzie występowali bez zbroi, a chcieli posiadać przy boku sprawną broń.
Do początku XVI wieku szabla zyskała w Polsce olbrzymią popularność. Już w 1503 roku na ulicach Krakowa mawiano, że nikt nie chciał kupować mieczy, wszyscy woleli szablę.

Tak szybka kariera szabli związana była z najazdami rabunkowymi Tatarów Krymskich na ziemie Rzeczypospolitej. Kawaleria tatarska, uzbrojona w łuki i niekiedy jeszcze szable była przede wszystkim niezwykle przenośna i nieuchwytna. Atakowali w niewielkich grupach nazywanych besz-basz (pięć głów). Adoptowanie szabli do uzbrojenia polskiej jazdy było militarną koniecznością tamtych niespokojnych czasów. Najazdy Chanatu Krymskiego na Rzeczpospolitą były istotnie częste w latach 1474-1534 i w latach 1605-1633. Najazdy te, liczne wojny z Rosją, a także przymierze wojskowe Tatarów z Kozakami (1648-1654) wymusiły zmiany w polskim wojsku, które wykraczały poza modernizację uzbrojenia. Po reformach sejmu w 1562 r. Stałe wojsko zaciężne, zwane obroną potoczną zastąpione zostało poprzez wojsko kwarciane, utrzymywane z ¼ dochodów króla.
na dodatek na początku XVI stulecia wypracowano nowy szyk bojowy jazdy zwany starym urządzeniem polskim. Dwa silne hufce (czelny i walny) ustawione jeden za drugim wspomagane były na flankach poprzez trzy linie mniejszych hufczyków – posiłkowe, czarne i stracenia. W drugiej połowie XVI wieku włączono do szyku oddziały piechoty i artylerii.

Husaria będąca początkowo lekkozbrojną jazdą w połowie XVI wieku przejęła rolę kopijników. Uzbrojeni w kopie (tylko towarzysze), szable, napierśniki i napleczniki, a także hełmy (niejednokrotnie kapaliny), husarze stanowili trzon polskiej armii. Od lat 30. XVII wieku liczebność husarii była stopniowo ograniczana ze względu na wysokie koszty utrzymania. Zrezygnowano z napleczników na rzecz lamparcich i tygrysich skór. Zaczęto używać pistoletów. W latach 90. XVII wieku, pod koniec wojen z Turcją, zamiast kopii towarzysze uzbrajani byli w muszkiety.
Husaria przesądziła o ładnych wygranych w takich bitwach jak: bitwa pod Curtea de Arges (1600), bitwa pod Kircholmem (1605), bitwa pod Kłuszynem (1610), bitwa pod Chocimiem (1621) czy bitwa pod Wiedniem (1683). Przetrwała do połowy XVIII wieku.