Szabla husarska wz 1750 b/p gładka paluch (SPECIALREPLICAS)

GŁADKA POLSKA SZABLA HUSARSKA Z PALUCHEM BEZ POCHWY

Producent: Płatnerze (WZ 1750 )

informacje technologiczne:

Długość: 91 cm
Waga: 1,2 kg

Szabla husarska to zwyczajowa nazwa szabli rozpowszechnionej w formacjach jazdy, w tym husarii w Rzeczpospolitej w XVII i XVIII wieku. Zastąpiła wykorzystywaną w XVI wieku szablę węgiersko – polską.

Tym co wyróżniało szablę husarską od jej poprzedniczki była zwykle niemal kompletnie zamknięta rękojeść. Element ten, będący w istocie przedłużeniem jelca miał za zadanie typowo bronić dłoń przed ostrzem przeciwnika. Wydłużenie tej części szabli dodatkowo zwiększało ciężar rękojeści. Nieznaczny wzrost masy wpływał szczególnie na polepszenie kontroli nad szablą. Paluch, służący jako oparcie dla kciuka umożliwiał natomiast szybsze zadawanie kolejnych cięć. Wykrzywiona kołowo głownia zwieńczona była piórem, obustronnym ostrzem.

Prezentowany model jest wierną repliką oryginalnej szabli husarskiej.

Obie strony ostrza są gładkie i dostosowane do grawerunku.

W cenę nie wlicza się prezentowanego stojaka.

Rys historyczny:

Historia szabli w wojsku polskim sięga drugiej połowy XV wieku. Trafiła ona do Polski za pośrednictwem Węgier, utrzymujących kontakty z Turkami.
Początkowo była wyłącznie bronią lekkozbrojnej jazdy i piechoty,nawet rycerstwo, posługujące się w trakcie bitew mieczem, ochoczo korzystało z szabli w czasie podróży, polowań i zróżnicowanych świąt. Służyła im z zasady tam, gdzie występowali bez zbroi, a chcieli mieć przy boku sprawną broń.
Do początku XVI wieku szabla zyskała w Polsce olbrzymią popularność. Już w 1503 roku na ulicach Krakowa mawiano, iż nikt nie chciał kupować mieczy, wszyscy woleli szablę.

Tak szybka kariera szabli związana była z najazdami rabunkowymi Tatarów Krymskich na ziemie Rzeczypospolitej. Kawaleria tatarska, uzbrojona w łuki i niekiedy jeszcze szable była głównie szczególnie przenośna i nieuchwytna. Atakowali w niewielkich grupach nazywanych besz-basz (pięć głów). Adoptowanie szabli do uzbrojenia polskiej jazdy było militarną koniecznością tamtych niespokojnych czasów. Najazdy Chanatu Krymskiego na Rzeczpospolitą były nad wyraz częste w latach 1474-1534 i w latach 1605-1633. Najazdy te, liczne wojny z Rosją i przymierze wojskowe Tatarów z Kozakami (1648-1654) wymusiły zmiany w polskim wojsku, które wykraczały poza modernizację uzbrojenia. Po reformach sejmu w 1562 r. Stałe wojsko zaciężne, zwane obroną potoczną zastąpione zostało przez wojsko kwarciane, utrzymywane z ¼ dochodów króla.
dodatkowo na początku XVI stulecia wypracowano nowy szyk bojowy jazdy zwany starym urządzeniem polskim. Dwa silne hufce (czelny i walny) ustawione jeden za drugim wspomagane były na flankach poprzez trzy linie mniejszych hufczyków – posiłkowe, czarne i stracenia. W drugiej połowie XVI wieku włączono do szyku oddziały piechoty i artylerii.

Husaria będąca początkowo lekkozbrojną jazdą w połowie XVI wieku przejęła rolę kopijników. Uzbrojeni w kopie (tylko towarzysze), szable, napierśniki i napleczniki oraz hełmy (niejednokrotnie kapaliny), husarze stanowili trzon polskiej armii. Od lat 30. XVII wieku liczebność husarii była stopniowo ograniczana ze względu na wysokie koszty utrzymania. Zrezygnowano z napleczników na rzecz lamparcich i tygrysich skór. Zaczęto używać pistoletów. W latach 90. XVII wieku, pod koniec wojen z Turcją, zamiast kopii towarzysze uzbrajani byli w muszkiety.
Husaria przesądziła o atrakcyjnych wygranych w takich bitwach jak: bitwa pod Curtea de Arges (1600), bitwa pod Kircholmem (1605), bitwa pod Kłuszynem (1610), bitwa pod Chocimiem (1621) czy bitwa pod Wiedniem (1683). Przetrwała do połowy XVIII wieku.