POLSKA SZABLA HUSARSKA WZ 1750 BEZ POCHWY VIVAT HUSSARIA (SPECIALREPLICAS)

POLSKA SZABLA HUSARSKA WZ 1750 BEZ POCHWY VIVAT HUSSARIA


Producent: Płatnerze (WZ 1750)

informacje techniczne:

Długość: 92 cm
Waga: 1,5 kg

Szabla husarska to zwyczajowa nazwa polskiej szabli bojowej używanej przez husarię oraz inne formacje kawaleryjskie w XVII i XVIII wiecznej Rzeczpospolitej Obojga Narodów. Wyewoluowała z szabli węgiersko-polskiej pod obfitym wpływem szabli zachodnioeuropejskich i tureckich.

Ostrze przedstawionej repliki zostało wykonane z wysokiej jakości stali toledańskiej. Jedna strona głowni posiada wygrawerowany napis „Vivat Hussaria" oraz motywy roślinne po obu stronach napisu. Druga strona ostrza jest gładka. Dosyć ciężka, prawie w całości zamknięta rękojeść. Głowica rękojeści wysunięta ku przodowi. Głownia dopracowana tzw. Piórem. Broń ta jest doskonale zbalansowana. Uważana za najlepszą kawaleryjską szablę świata.

Prezentowana szabla jest wierną repliką historycznej szabli husarskiej.

cena nie uwzględnia prezentowanego stojaka.

Rys historyczny:

Historia szabli w wojsku polskim sięga drugiej połowy XV wieku. Trafiła ona do Polski za pośrednictwem Węgier, utrzymujących kontakty z Turkami.
Początkowo była wyłącznie bronią lekkozbrojnej jazdy i piechoty,nawet rycerstwo, posługujące się podczas bitew mieczem, chętnie korzystało z szabli w czasie podróży, polowań i różnych świąt. Służyła im najczęściej tam, gdzie występowali bez zbroi, a chcieli mieć przy boku efektywną broń.
Do początku XVI wieku szabla zyskała w Polsce olbrzymią popularność. Już w 1503 roku na ulicach Krakowa mawiano, iż nikt nie chciał kupować mieczy, wszyscy woleli szablę.

Tak szybka kariera szabli związana była z najazdami rabunkowymi Tatarów Krymskich na ziemie Rzeczypospolitej. Kawaleria tatarska, uzbrojona w łuki i niekiedy jeszcze szable była przeważnie niezwykle mobilna i nieuchwytna. Atakowali w niewielkich grupach nazywanych besz-basz (pięć głów). Adoptowanie szabli do uzbrojenia polskiej jazdy było militarną koniecznością tamtych niespokojnych czasów. Najazdy Chanatu Krymskiego na Rzeczpospolitą były szczególnie częste w latach 1474-1534 oraz w latach 1605-1633. Najazdy te, liczne wojny z Rosją, a także przymierze wojskowe Tatarów z Kozakami (1648-1654) wymusiły zmiany w polskim wojsku, które wykraczały poza modernizację uzbrojenia. Po reformach sejmu w 1562 r. Stałe wojsko zaciężne, zwane obroną potoczną zastąpione zostało poprzez wojsko kwarciane, utrzymywane z ¼ dochodów króla.
dodatkowo na początku XVI stulecia wypracowano nowy szyk bojowy jazdy zwany starym urządzeniem polskim. Dwa silne hufce (czelny i walny) ustawione jeden za drugim wspomagane były na flankach poprzez trzy linie mniejszych hufczyków – posiłkowe, czarne i stracenia. W drugiej połowie XVI wieku włączono do szyku oddziały piechoty i artylerii.

Husaria będąca początkowo lekkozbrojną jazdą w połowie XVI wieku przejęła rolę kopijników. Uzbrojeni w kopie (tylko towarzysze), szable, napierśniki i napleczniki oraz hełmy (niejednokrotnie kapaliny), husarze stanowili trzon polskiej armii. Od lat 30. XVII wieku liczebność husarii była stopniowo ograniczana ze względu na wysokie koszty utrzymania. Zrezygnowano z napleczników na rzecz lamparcich i tygrysich skór. Zaczęto używać pistoletów. W latach 90. XVII wieku, pod koniec wojen z Turcją, zamiast kopii towarzysze uzbrajani byli w muszkiety.
Husaria przesądziła o błyskotliwych wygranych w takich bitwach jak: bitwa pod Curtea de Arges (1600), bitwa pod Kircholmem (1605), bitwa pod Kłuszynem (1610), bitwa pod Chocimiem (1621) czy bitwa pod Wiedniem (1683). Przetrwała do połowy XVIII wieku.