GŁADKA SZABLA HUSARSKA WZ 1750 B/POCH NA TABLO (SPECIALREPLICAS)

GŁADKA SZABLA HUSARSKA WZ 1750 B/POCH NA TABLO

Producent: Płatnerze (WZ 1750 GŁADKA)

informacje techniczne:

Długość: 92 cm
Waga: 1,2 kg

Szabla husarska to szabla bojowa polskiej jazdy (w tym husarii) stosowana w XVII i XVIII wieku. Zastąpiła XVI – wieczną szablę węgiersko – polską.

Szabla ta posiadała kołowo odkształconą głownię z tzw. Piórem na sztychu. Jelec w formie prawie w całości zamkniętej w celu ochrony dłoni i zwiększenia masy rękojeści. Głowica rękojeści lekko wysunięta ku przodowi. Posiadała także paluch – pierścień dostosowany do oparcia kciuka, wzmacniający uchwyt i upraszczający wykonywanie cięć. Górna część głowni zatępiona, służąca do blokowania ciosów przeciwnika. Szabla ta dostosowana była do wykonywania choćby najszczególniej trudnych ataków. Uznawana za najlepszą kawaleryjską szablę świata.

Prezentowana szabla jest wierną repliką oryginalnej szabli polskiej husarii.

Obie strony ostrza są gładkiedostosowane do grawerunku.

pakiet posiada ponadto drewniane tablo.

Długość tabla: 110 cm
Wysokość tabla: 20 cm
Waga tabla: 2 kg

Rys historyczny:

Historia szabli w wojsku polskim sięga drugiej połowy XV wieku. Trafiła ona do Polski za pośrednictwem Węgier, utrzymujących kontakty z Turkami.
Początkowo była wyłącznie bronią lekkozbrojnej jazdy i piechoty,choćby rycerstwo, posługujące się podczas bitew mieczem, z ochotą korzystało z szabli w czasie podróży, polowań i przeróżnych świąt. Służyła im na ogół tam, gdzie występowali bez zbroi, a chcieli mieć przy boku skuteczną broń.
Do początku XVI wieku szabla zyskała w Polsce olbrzymią popularność. Już w 1503 roku na ulicach Krakowa mawiano, że nikt nie chciał kupować mieczy, wszyscy woleli szablę.

Tak szybka kariera szabli związana była z najazdami rabunkowymi Tatarów Krymskich na ziemie Rzeczypospolitej. Kawaleria tatarska, uzbrojona w łuki i niekiedy jeszcze szable była przede wszystkim niezwykle mobilna i nieuchwytna. Atakowali w niewielkich grupach nazywanych besz-basz (pięć głów). Adoptowanie szabli do uzbrojenia polskiej jazdy było militarną koniecznością tamtych niespokojnych czasów. Najazdy Chanatu Krymskiego na Rzeczpospolitą były bardzo częste w latach 1474-1534, a także w latach 1605-1633. Najazdy te, liczne wojny z Rosją i przymierze wojskowe Tatarów z Kozakami (1648-1654) wymusiły zmiany w polskim wojsku, które wykraczały poza modernizację uzbrojenia. Po reformach sejmu w 1562 r. Stałe wojsko zaciężne, zwane obroną potoczną zastąpione zostało przez wojsko kwarciane, utrzymywane z ¼ dochodów króla.
dodatkowo na początku XVI stulecia wypracowano nowy szyk bojowy jazdy zwany starym urządzeniem polskim. Dwa silne hufce (czelny i walny) ustawione jeden za drugim wspomagane były na flankach poprzez trzy linie mniejszych hufczyków – posiłkowe, czarne i stracenia. W drugiej połowie XVI wieku włączono do szyku oddziały piechoty i artylerii.

Husaria będąca początkowo lekkozbrojną jazdą w połowie XVI wieku przejęła rolę kopijników. Uzbrojeni w kopie (tylko towarzysze), szable, napierśniki i napleczniki, a także hełmy (niejednokrotnie kapaliny), husarze stanowili trzon polskiej armii. Od lat 30. XVII wieku liczebność husarii była stopniowo ograniczana ze względu na wysokie koszty utrzymania. Zrezygnowano z napleczników na rzecz lamparcich i tygrysich skór. Zaczęto używać pistoletów. W latach 90. XVII wieku, pod koniec wojen z Turcją, zamiast kopii towarzysze uzbrajani byli w muszkiety.
Husaria przesądziła o błyskotliwych wygranych w takich bitwach jak: bitwa pod Curtea de Arges (1600), bitwa pod Kircholmem (1605), bitwa pod Kłuszynem (1610), bitwa pod Chocimiem (1621) czy bitwa pod Wiedniem (1683). Przetrwała do połowy XVIII wieku.