GŁADKA POLSKA SZABLA HUSARSKA WZ 1750 BEZ POCHWY (SPECIALREPLICAS)

GŁADKA POLSKA SZABLA HUSARSKA WZ 1750 BEZ POCHWY

Producent: Płatnerze (WZ 1750 GŁADKA)

informacje technologiczne:

Długość: 92 cm
Waga: 1,2 kg

Szabla husarska to określenie szabli użytkowanych w XVII i XVIII-wiecznej Rzeczypospolitej przez różne formacje jazdy, w tym przez husarię. Zastąpiła wykorzystywaną w XVI wieku szablę węgiersko-polską.

wyprodukowana perfekcyjnie pod względem technicznym. Posiada dosyć ciężką, prawie w całości zamkniętą rękojeść dającą ulepszoną kontrolę nad szablą. Rozbudowany jelec z wąsami zapewniał jej dłuższą żywotność poprzez wzmocnienie jej na złączeniu rękojeści z głownią i bronił dłoń przed ostrzem wroga. Głowica rękojeści lekko wysunięta ku przodowi. Głownia odkształcona kołowo.

Prezentowany okaz jest wierną repliką oryginalnej szabli husarskiej.

wartość nie dotyczy stojaka.

Rys historyczny:

Historia szabli w wojsku polskim sięga drugiej połowy XV wieku. Trafiła ona do Polski za pośrednictwem Węgier, utrzymujących kontakty z Turkami.
Początkowo była wyłącznie bronią lekkozbrojnej jazdy i piechoty,nawet rycerstwo, posługujące się w trakcie bitew mieczem, ochoczo korzystało z szabli w czasie podróży, polowań i zróżnicowanych świąt. Służyła im głównie tam, gdzie występowali bez zbroi, a chcieli posiadać przy boku skuteczną broń.
Do początku XVI wieku szabla zyskała w Polsce olbrzymią popularność. Już w 1503 roku na ulicach Krakowa mawiano, że nikt nie chciał kupować mieczy, wszyscy woleli szablę.

Tak szybka kariera szabli związana była z najazdami rabunkowymi Tatarów Krymskich na ziemie Rzeczypospolitej. Kawaleria tatarska, uzbrojona w łuki i niekiedy ponadto szable była na ogół bardzo przenośna i nieuchwytna. Atakowali w niewielkich grupach nazywanych besz-basz (pięć głów). Adoptowanie szabli do uzbrojenia polskiej jazdy było militarną koniecznością tamtych niespokojnych czasów. Najazdy Chanatu Krymskiego na Rzeczpospolitą były nad wyraz częste w latach 1474-1534 oraz w latach 1605-1633. Najazdy te, liczne wojny z Rosją oraz przymierze wojskowe Tatarów z Kozakami (1648-1654) wymusiły zmiany w polskim wojsku, które wykraczały poza modernizację uzbrojenia. Po reformach sejmu w 1562 r. Stałe wojsko zaciężne, zwane obroną potoczną zastąpione zostało poprzez wojsko kwarciane, utrzymywane z ¼ dochodów króla.
ponadto na początku XVI stulecia wypracowano nowy szyk bojowy jazdy zwany starym urządzeniem polskim. Dwa silne hufce (czelny i walny) ustawione jeden za drugim wspomagane były na flankach poprzez trzy linie mniejszych hufczyków – posiłkowe, czarne i stracenia. W drugiej połowie XVI wieku włączono do szyku oddziały piechoty i artylerii.

Husaria będąca początkowo lekkozbrojną jazdą w połowie XVI wieku przejęła rolę kopijników. Uzbrojeni w kopie (tylko towarzysze), szable, napierśniki i napleczniki, a także hełmy (często kapaliny), husarze stanowili trzon polskiej armii. Od lat 30. XVII wieku liczebność husarii była stopniowo ograniczana ze względu na wysokie koszty utrzymania. Zrezygnowano z napleczników na rzecz lamparcich i tygrysich skór. Zaczęto używać pistoletów. W latach 90. XVII wieku, pod koniec wojen z Turcją, zamiast kopii towarzysze uzbrajani byli w muszkiety.
Husaria przesądziła o atrakcyjnych wygranych w takich bitwach jak: bitwa pod Curtea de Arges (1600), bitwa pod Kircholmem (1605), bitwa pod Kłuszynem (1610), bitwa pod Chocimiem (1621) czy bitwa pod Wiedniem (1683). Przetrwała do połowy XVIII wieku.