Diamentowy plac (Marginesy)

Nowy przekład – tym razem z języka oryginału.

Rok 1930, Barcelona. Ładna Natalia zostaje poproszona do tańca przez Quimeta. Pewny siebie młodzieniec oświadcza, iż w przeciągu roku się z nią ożeni. I dopina swojego. Rodzą się dzieci, a przyszłość w pochłoniętej wojną Hiszpanii staje się coraz bardziej niepewna. Zaborczy i nieco dziecinny Quimet wpada na coraz to nowe pomysły, aż w końcu zaczyna hodować gołębie – tyle iż wszystko spada na głowę Natalii. A kiedy biznes upada, Quimet wyrusza na front. Natalia z dwójką niewielkich dzieci, zajęta uzupełniającą pracą sprzątaczki, powoli traci wiarę w udoskonalone jutro. Ciągnąca się wojna, bieda i głód doprowadzają Natalię do ostateczności. Los się jednak do niej uśmiecha.

Diamentowy plac to pięknie napisana powieść o bohaterstwie, za które nie uzyskuje się orderów. Opowieść o pokaźnych marzeniach i jeszcze pokaźniejszych rozczarowaniach. Miłość jest tu zapomnianym skarbem odkrytym po latach niewyobrażalnego bólu i przemocy.

Rodoreda w sposób szczery i pozbawiony sentymentalizmu prezentuje życie zwykłych ludzi, którzy znaleźli się w niezwykłej sytuacji. Opowiada o miłości codziennej, zwykłej, skomplikowanej, a czasem niemożliwie wręcz wymagającej. Takiej, która zdarza się przede wszystkim.

Mercè Rodoreda (1908–1983), jedna z najwybitniejszych postaci literatury katalońskiej XX wieku. Po hiszpańskiej wojnie domowej przebywała na emigracji we Francji, a od 1954 w Szwajcarii. Do Katalonii powróciła w 1979. Rok później otrzymała nagrodę Premi d'Honor de les Lletres Catalanes jako wyraz uznania dla całego dorobku pisarskiego. Ze względu na oraz jakość opisów, powieści Rodoreda były porównywane do twórczości Virginii Woolf, uznanej poprzez katalońską pisarkę. Głównymi bohaterkami jej powieści są kobiety, a styl narracji jest poetycki, symboliczny i nad wyraz oryginalny - stał się inspiracja dla wielu późniejszych autorów.