Przyducha (Ha!art)

Przyducha następuje wtedy, gdy zmniejsza się liczba tlenu w zbiorniku wodnym. Ryby wykonują gwałtowne ruchy, podpływają blisko powierzchni, próbują łapać powietrze, w końcu giną. Podobny proces dotyka bohaterów powieści Przyducha Macieja Piotra Prusa. Atmosfera świata, a w tym wypadku światem jest Kraków, zagęszcza się, przestrzeń do życia się kurczy, z dnia na dzień rozpada się znana rzeczywistość. Wszystko tonie w smogu i dymie, a żeby przemieszczać się między dzielnicami miasta konieczne są specjalne przepustki. Pojawia się strach, terror i inwigilacja.

Baba w babie, w babie baba, baba w babie. A na końcu obszerne bum. Taki jest koniec nieudaczników życiowych. Genialna książka!
Kora

Czasy są smutne jak hasła narodowców i ponure, niczym sen taliba, nie ma więc żadnego powodu, by literatura o nich przypominała majowy poranek nad Morzem Śródziemnym. Choć książka Macieja Piotra Prusa nie jest na szczęście opisem teraźniejszości, a wyłącznie wizją czegoś, co może nas czekać, ale przecież katastroficzne wizje przyszłości najczęściej źródła posiadają w tym, co tu i dzisiaj się dzieje. Autorem targają rzecz jasna lęki globalne, nieobce dziś wszystkim myślącym ludziom w dowolnym miejscu globu, lecz zerka na świat poprzez zasłonę lokalności, posiadającą postać duszącego krakowskiego smogu. Swe obawy przenosi na papier w sposób wyszukany, przytłaczając czytelnika tylko wizją przyszłości, a nie sposobem jej opisu, który jest wartki i lśniący niczym górski potok. Gdybym miał porównać Przyduchę do innego dzieła z gatunku dystopii, od razu na myśl przychodzi Fahrenheit 451 Raya Bradbury'ego. Wizja Prusa jest wprawdzie jeszcze straszniejsza, u Bradbury'ego nie pili masowo wiśniówki.
Robert Makłowicz

Książka Prusa to wyjątkowo dziwna sprawa. Zaczyna się jak kręcący się wokół tajemnicy psychotyczny kryminał w klimacie Topora, później, nie tracąc klimatu weird mystery, przechodzi w coś jeszcze ciekawszego: mocno osadzoną w Krakowie dystopię. A nawet, można powiedzieć, postapokalipsę. Klimat robi się duszny jak krakowski smog, lecz i jak ten smog atrakcyjny, bo przyznacie Państwo, że co pomarańczowa mgła, to pomarańczowa mgła. Prus to współwłaściciel Klubu atrakcyjny Pies, więc od Psa się zaczyna i wokół Psa się trochę kręci. Spektakularny Pies staje się tu czymś w stylu twinkpeaksowej czarnej chaty, nie we wnętrzu lasów w stanie Waszyngton, tylko w środku Krakowa, lecz z jeszcze dziwniejszymi mieszkańcami. No i czyta się szybko. I z ciągle rosnącym zdziwieniem i zaciekawieniem, aż do końca.
Ziemowit Szczerek

Powieść Prusa to dystopia mroczna, niebezpieczna wizja przyszłości, lecz nie tocząca się w wymyślonym kraju, w alternatywnej rzeczywistości, ale w miejscu, które znamy wszyscy. Choćby jeśli nie jesteśmy z Krakowa, to przecież powieściowy Kazimierz jest nam bliski jak własne podwórko. Te same ulice, te same knajpy, ale jednak zupełnie już inne, bo opowieść dziejąca się w niedalekiej, lecz przerażającej przyszłości przedstawia, jak rodzi się totalitaryzm, jak nadciąga apokalipsa. Ta powieść nie jest jedynie intelektualną zabawą, dlatego że to wszystko naprawdę może się zdarzyć. Prus demonstruje nam przyszłość, która nadejdzie szybciej, niżeli się możemy spodziewać.
Wszyscy żyjemy w wynajętych ciałach mówi powieściowy tajniak bohaterowi, który odkrywa, że nie wie, kim jest naprawdę. Ale my wszyscy także żyjemy w wynajętej nam przestrzeni, która w każdej chwili może nam zostać odebrana. O tym jest ta książka że wolność może skończyć się nagle, zanim dopijemy ostatniego drinka w błyskotliwym Psie.
Krzysztof Varga