"Katarzyna Gondek swobodnie porusza się pomiędzy biegunami poetyk, z pełną świadomością funkcjonalności wynalazków starych i nowych, które sumują się w bogate instrumentarium wersyfikacji i obrazowania.
Służy to nie tylko zabiegom stylizatorskim,jeszcze dopasowaniu tonacji wiersza do zmiennych nastrojów, okoliczności i przedmiotów refleksji. Chodzi zwłaszcza o dobór optymalnego odcienia patosu stabilnego ironią i zdystansowanego dyskretną autoironią.
Dominuje elegancja mowy odświętnej nad codzienną, niekiedy z odwołaniem do dawnej metody uwznioślania myśli kolistością frazy, miarą wiersza regularnego, wreszcie rymem - środkiem niejako nadającym wypowiedzi i zamkniętej w niej prawdzie niewzruszony autorytet." z posłowia Piotra Michałowskiego