Białe zwierzęta są bardzo często głuche (Fundacja Instytutu Reportażu)

To historie ludzi, którzy wydają się do nas niezwykle podobni, ale w pewnej chwili robią coś zupełnie niespodzianego. Ludzi, którzy są uwięzieni w swoim życiu jak... Biały jeleń w starej oponie. Ludzi, którzy stają nago w oknie, nie znoszą świąt, kroją galasy, wyprowadzają żaby na smyczy, budują urządzenia do łapania czasu...

Ludzi, którzy zmagają się z otaczającym ich światem, ale wszystkie nieszczęścia sprowadzają na siebie sami. Swoją bezmyślnością, niedbalstwem, egoizmem, a czasami zbyt wielką gorliwością. Wszyscy szukają czegoś nad wyraz ważnego, ale nie potrafią tego znaleźć.

Każde opowiadanie autorka poprzedza cytatem z klasyka XX-wiecznej literatury, co - jak zauważył jeden z czeskich krytyków - sugeruje z czyją twórczością czuje powinowactwo. Jej opowiadania otwierają między innymi: Musil, Gombrowicz, Mann czy Bernhardt.

W Czechach pisano, że ten zbiór opowiadań to książka o ludziach czasów, w których rozszerza się spożycie antydepresantów. Powyższy opis pochodzi od wydawcy.