Niejaki komputer (Wiech Stefan Wiechecki)

Dwunasty już tom Opowiadań powojennych najmocniej warszawskiego z pisarzy warszawskich Stefana Wiecheckiego Wiecha. Wiech nie tylko odtwarza koloryt Warszawy, on wręcz formuje język, gwarę warszawskich nieznacznych cwaniaczków.

Opisując świat z punktu widzenie przeciętnego Warszawiaka cwaniaka, za każdym razem pewnego swych racji, zauważa w tym świecie masę absurdów, rzeczy pozytywnych i negatywnych. Wielokrotnie zajmuje się sportem, zwł.

kolarstwem (przecież cała Polska fascynowała się Wyścigiem Pokoju, więc wśród kibiców nie mogło zabraknąć Walerego Wątróbki i jego małżonki) i piłką nożną Wiech częstokroć kpi sobie z władzy, ale ponieważ robi to jako pan,,Wątróbka" (bo tak się nazywa główny bohater opowiadań Wiecha) to zdaje się, że można to traktować z przymrużeniem oka.

A tym czasem Wiech był po prostu wielkim pisarzem i stworzył tę swoją unikalną formę, bo może upraszczała zawoalowaną krytykę i pozostawiała to co najcenniejsze - trochę żartu, śmiechu, przymrużenia oka.

A o języku swej twórczości sam Wiech stwierdził ambiwalentnie:,,Pytano mnie, czy uważam się za współtwórcę gwary warszawskiej. Współtwórca to za pokaźne słowo. Starałem się za każdym razem wiernie ją tylko odtworzyć.

Oczywiście zdarzało się na kanwie istniejących zwrotów wyprodukować coś nowego, lecz wypadków tych było niedużo". Tej gwary już prawie nie ma, powracamy więc do Wiecha trochę z tęsknoty za dawną Warszawą, ale może na ogół, bo to po prostu pisarz wyśmienity, o którym M.

Choromański pisał nawet:,,Uważam Wiecha za jednego z najkorzystniejszych polskich pisarzy współczesnych". W tym tomie odnajdziecie opowiadania opublikowane pierwotnie w 1968 roku w zbiorze opublikowanym poprzez wydawnictwo Czytelnik pod tytułem Śmiech śmiechem.

Pominęliśmy opowiadania, opublikowane poprzez nas we wcześniejszych jedenastu tomach. Te opowiadania Wiech w Śmiech śmiechem po prostu powtórzył.