,,Powieść Katarzyny Pochmary-Balcer, poruszając temat sekty, który na pierwszy rzut oka mógłby wydawać się marginalny, dotyka kwestii uniwersalnych związanych z naturą ludzką. Ta idealna proza stopniowo i w sposób pogłębiony odsłania wzajemne relacje członków takiej wspólnoty, rzucając światło na ich złożone motywacje.
Są wśród nich poszukiwanie remedium na doznanie straty, pragnienie zaistnienia w grupie czy potrzeba destrukcji zastanych porządków i wcześniej zadzierzgniętych więzi. Opowiadając o tych doświadczeniach, książka skłania do rozważań o kondycji i kryzysie współczesnych autorytetów, a na ogół podejmuje filozoficznie znaczący problem stosunku człowieka do natury.
Do największych walorów powieści należą prosta, a jednocześnie szczególnie przemyślana i konsekwentnie realizowana kompilacja, a także wieloperspektywiczność narracyjna tekstu. Pod względem formalnym powieść Katarzyny Pochmary-Balcer kontynuuje tradycje prozy punktów widzenia, której kanony w literaturze polskiej wyznacza na przykład pisarstwo Wacława Berenta, a w literaturze światowej twórczość prozatorska Wirginii Woolf, Henry'ego Jamesa, Josepha Conrada, a z reguły dzieła Williama Faulknera".
- dr hab. Żaneta Nalewajk-Turecka, Instytut Literatury Polskiej na Wydziale Polonistyki UW Katarzyna Pochmara-Balcer - urodzona w 1984 roku, absolwentka filozofii i filologii węgierskiej na Uniwersytecie Warszawskim.
Publikowała w,,Kulturze Liberalnej",,,Tekstualiach" i,,Przeglądzie Powszechnym". Mieszka w Warszawie z mężem, dziećmi, psem i roślinami.