Empatia i mózg (Stach Ryszard, Stach-Borejko Anna)

Książka jest wyjątkowo udaną próbą pogłębionej i wielokierunkowej analizy zależności, jakie zachodzą pomiędzy pojęciem czy konstruktem empatii a tymi wewnętrznymi regulatorami aktywności człowieka, które można bezpośrednio powiązać ze strukturalnymi i poręcznymi właściwościami mózgu. W swoim podstawowym zamyśle praca stanowi próbę komplementarnego ujęcia dwóch głównych nurtów badań nad zjawiskiem empatii. Pierwszy z nich ma charakter ściśle psychologiczny i dotyczy zarówno analizy mechanizmów samego zjawiska empatii, jej typów, manifestacji, kształtowania się w toku rozwoju i dojrzewania, jak i jej społecznych, a także interpersonalnych konsekwencji. Drugi kierunek badań nad empatią ma wymiar bezsprzecznie bardziej biologiczny i jest związany ze atrakcyjnym rozwojem neuronauk spowodowanym typowo szerokim wykorzystaniem nieinwazyjnych metod badania funkcjonującego mózgu oraz odkryciem neuronów lustrzanych.

Przedstawione przez autorów rozważania istotnie poszerzają wiedzę o nieprzystępnych relacjach, jakie zachodzą między mózgiem, w tym zwłaszcza wewnętrznymi regulatorami zachowania, które można odnieść bezpośrednio do jego strukturalnych i funkcjonalnych parametry, a rozwojem i stanem empatycznych dyspozycji. Rozważania i wnioski zawarte w monografii także ważny aspekt ergonomiczny. Będą przydatne równocześnie w pracy klinicznej, na przykład w trakcie rozważań nad genezą tych zaburzeń osobowości, które manifestują się rozmaitymi deficytami emocjonalnymi, jak i dla neuropsychologów analizujących zaburzenia różnych funkcji i procesów psychicznych. Korzystać również z nich będzie można w opiniowaniu sądowo-psychologicznym, w profilaktyce, prewencji czy oddziaływaniach rehabilitacyjnych. Istnieje także możliwość i potrzeba użycia wyników badań w programach resocjalizacyjnych i terapeutycznych, w opiece postpenitencjarnej również w codziennej praktyce instytucji zajmujących się wychowaniem, zaburzeniami socjalizacji i rozwoju społecznego.
Z recenzji prof. Dr. Hab. Józefa K. Gierowskiego Książka jest wyjątkowo udaną próbą pogłębionej i wielokierunkowej analizy zależności, jakie zachodzą pomiędzy pojęciem czy konstruktem empatii a tymi wewnętrznymi regulatorami aktywności człowieka, które można bezpośrednio powiązać ze strukturalnymi i funkcjonalnymi właściwościami mózgu. W swym podstawowym zamyśle praca stanowi próbę komplementarnego ujęcia dwóch głównych nurtów badań nad zjawiskiem empatii. Pierwszy z nich ma charakter ściśle psychologiczny i dotyczy równocześnie analizy mechanizmów samego zjawiska empatii, jej typów, manifestacji, kształtowania się w toku rozwoju i dojrzewania, jak i jej społecznych oraz interpersonalnych konsekwencji. Drugi kierunek badań nad empatią ma wymiar ewidentnie bardziej biologiczny i jest związany ze efektownym rozwojem neuronauk spowodowanym głównie szerokim zastosowaniem nieinwazyjnych metod badania funkcjonującego mózgu i odkryciem neuronów lustrzanych.

Przedstawione przez autorów rozważania widocznie poszerzają wiedzę o trudnych relacjach, jakie zachodzą pomiędzy mózgiem, w tym zwłaszcza wewnętrznymi regulatorami zachowania, które można odnieść bezpośrednio do jego strukturalnych i ergonomicznych atrybuty, a rozwojem i stanem empatycznych dyspozycji. Rozważania i wnioski zawarte w monografii także ważny aspekt poręczny. Będą przydatne zarówno w pracy klinicznej, na przykład podczas rozważań nad genezą tych zaburzeń osobowości, które manifestują się różnymi deficytami emocjonalnymi, jak i dla neuropsychologów analizujących zaburzenia przeróżnych funkcji i procesów psychicznych. Korzystać też z nich będzie można w opiniowaniu sądowo-psychologicznym, w profilaktyce, prewencji czy oddziaływaniach rehabilitacyjnych. Istnieje także możliwość i potrzeba zastosowania wyników badań w programach resocjalizacyjnych i terapeutycznych, w opiece postpenitencjarnej też w codziennej praktyce instytucji zajmujących się wychowaniem, zaburzeniami socjalizacji i rozwoju społecznego.
Z recenzji prof. Dr. Hab. Józefa K. Gierowskiego