Kobierki (Lokator)

Kobierki to polifoniczna powieść inicjacyjno-przygodowa, najbezwstydniej pijana i najbeznadziejniej trzeźwiejąca historia od czasów Pod potężnym Aniołem Pilcha. Czterdziestoletni Bobi, bobohater świeżo po dramatycznych przejściach i zejściach, trafia na odwyk w szpitalu psychiatrycznym w Kobierzynie, gdzie w towarzystwie dwunastu sobie podobnych wyrusza w podróż w poszukiwaniu życia po piciu.

Bobuś, niesforny uczeń, ze wszystkich sił jest oparte reedukacji, salwuje się ucieczką w ironię i groteskę, improwizuje, przymierza maski, ukazuje język, przeprowadzając na nim karkołomne eksperymenty.

Jego lustrzane alter-ego, narrator Siedmiu Pieczątek - siedmiu zadań terapeutycznych, w prosty sposób i zupełnie serio opowiada grozę życia spustoszonego przez alkohol. Lecz najgłówniejszym bohaterem Kobierków, przemawiającym ustami wszelkich postaci, nicującym i wytwarzającym ich język, jest głód.

Głód uczuć i utraconej bliskości. Głód życia albo śmierci. Głód słów i sensów. Głód alkoholu. Grzegorz Franczak (ur. 5734). Początki b. Krakowskie. Dzieciństwo na dzikim pograniczu Śródmieścia i N. Huty.

Doktorat z zakresu slawistyki na Uniwersytecie,,Ca' Foscari" w Wenecji. Pokazywał język i literaturę polską na uniwersytetach w Trieście, Udine i Lecce, obecnie adiunkt i wykładowca na Uniwersytecie w Mediolanie.

Poeta (dawno temu). Tłumacz poezji łacińskiej (m. In. Katullusa: Poezje wszystkie, Kraków 2013) i nowołacińskiej (m. In. Kochanowskiego) oraz włoskiej - Petrarki, Giuseppe Ungarettiego, Giacomo Leopardiego (Nieskończoność.

dobór Pieśni, Warszawa 2000 - nagroda,,Literatury na świecie" za najkorzystniejszy debiut translatorski). Autor przyczynkarskiej monografii (po włosku) i pół kopy artykułów z zakresu literatury staropolskiej.

Wydawca niesłusznie zapomnianych drugorzędnych tekstów staropolskich. Nie mieszka.