Książka pozwoli spojrzeć na cykl rehabilitacji dziecka niepełnosprawnego na podłożu genetycznym z perspektywy niewiele do tej pory eksplorowanej, mianowicie cech osobowych rehabilitantów i ich roli w wytwarzaniu optymalnych relacji z opiekunami dzieci i nimi samymi. Książka dotyka także subtelnego aspektu jakim jest wygląd twarzy dziecka rehabilitowanego. W przekonaniu autora zmodyfikowana twarz może mieć widoczny wpływ na tworzenie relacji ze specjalistami. Będą one tym ulepszone, głębsze i trwalsze im bardziej specjalista (logopeda, nauczyciel, psycholog, fizjoterapeuta) będzie posiadał odpowiednie zasoby osobowe. Najbardziej znaczny przekaz jaki może popłynąć z treści książki zawiera myśl, iż twarz dziecka z zespołem genetycznym a także chorobą rzadką odgrywa niebagatelną rolę w wytwarzaniu całościowego obrazu tego dziecka w umysłach różnorodnych profesjonalistów rehabilitujących to dziecko.