Państwo nikt basia (W moich oczach)

Wiosną 1972 roku Barbara usiadła do maszyny do pisania. Parę lat wcześniej przepisywała na niej rękopisy drugiego męża Edmunda Gonczarskiego. Zamiast pisać kolejne pisma do ZBOWiD - u czy ambasady niemieckiej z prośbą o wypłatę odszkodowań za pracę w obozie KL Ravensbruck spisała na ośmiu stronach swoją historię.

Marta Krzywicka Pierwszych Niemców ujrzałam na przedpolach Warszawy. (...) Szłam do szkoły z koleżanką. Gdyśmy tych Niemców ujrzały zatrzymałyśmy się. Chyba raczej z ciekawości. Jeden z nich podszedł do nas i chciał nam dać czekoladę.

Strasznie pragnęłam tej czekolady, lecz obie nafaszerowane sloganami "ani piędzi..." i innymi hasłami patriotycznymi nie wzięłyśmy tej czekolady. Odeszli zdziwieni... Barbara Zawisławska Ta książka jest interpretacją, uzupełnieniem.

Tamta jest opowieścią. Tamta powstała z papierów, które zostały po Barbarze, ludziach wokół niej, nieważnych w dziejach, tak. Układam całość. Szukam, sprawdzam i dziś, w sieci. Ta jest z obrazów, rysunków, znaków maszyny do pisania.

Z tych nielicznych ocalałych fotografii. Żoliborski modernizm, pralnia, kanarki, wojna, fryzjer, szałwia. Prawie nic. Mr makowski