Please kill me. punkowa historia punka. wyd.2 - legs mcneil, gillian mccain - książka (Czarne)

Na przełomie lat 60.i 70. XX wieku poprzez społeczeństwo Stanów Zjednoczonych przeszło tornado zmian. Zamieszki w Detroit, wojna w Wietnamie, hasła „ make love not war" czy „ flower power" podczas hipisowskich wieców, panoszące się rasizm, homofobia i szowinizm. Odpowiedź Nowego Jorku na wszystko, co działo się w tych latach, mogła być tylko jedna – awangardowa, wulgarna, pozbawiona zasad i zdrowego rozsądku. Punk. Jedna z najważniejszych subkultur w historii, która wywarła ogromny wpływ na modę, kulturę i sztukę, choć paradoksalnie jej u podstaw leżała jedynie kontestacja rzeczywistości bez politycznego zaangażowania.

Kultowa książka Legsa McNeila (założyciela pisma „Punk"), a także Gillian McCain to pierwszy i jedyny tak duży zapis historii punka w Stanach Zjednoczonych, przedstawiony w absolutnie prekursorskiej formie. Wypowiedzi najważniejszych postaci nowojorskiej sceny – od Andy’ego Warhola i protopunkowych MC5, The Stooges czy Velvet Underground, poprzez awangardowy teatr queerowy, bywalców CBGB, Patti Smith, Richarda Hella i New York Dolls, aż po schyłkowy okres lat 70., świadków znanej historii Sida i Nancy czy odchodzących ze sceny ojców założycieli, bez cenzury wprowadzają nas w pełne seksu, narkotyków i rock’n’rolla sale zadymionych klubów i ciasnych nowojorskich mieszkań.

„Please kill me. Punkowa historia punka" stanowi najpełniejszy zapis historii narodzin i upadku jednego z najradykalniejszych ruchów kontrkulturowych w historii muzyki, sztuki i filmu. To na dodatek znakomita podróż do narkotycznego Nowego Jorku lat 60. I 70., gdzie poezja mieszała się z papierosowym dymem, a gitarowe sprzężenia wibrowały w zagubionych duszach „pustej generacji".

„To pierwsza książka w historii, która opowiada o tym, jak było naprawdę." William S. Burroughs

„Prowokacyjne szaleństwo napędzane narkotykami […]. Lektura tej książki to jazda bez trzymanki." Robert Christgau, „The New York Times Book Review"

„Jako ktoś, kto doświadczył tych szalonych lat w Nowym Jorku, mogę bez wahania powiedzieć, że McNeil i McCain w stu procentach oddają niesamowitą atmosferę lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych." James Wolcott, „The New Yorker"

„„Please kill me" może sprawić, że uronisz łzę zarezerwowaną dla wzruszeń przy lekturze wierszy zapomnianych poetów,przede wszystkim będziesz płakał ze śmiechu. Do bólu szczera, fascynująca i szczegółowa historia punka. Bez żadnej cenzury." „Rolling Stone"

„Ta książka, pozbawiona historycznego patosu i muzycznego bałwochwalstwa, jako jedyna tak starannie opisuje zniewalający styl „pustego pokolenia", o którym śpiewał Richard Hell." „MOJO"

„Bezczelna i hałaśliwa wyprawa na ciemną stronę mocy, pełną skandalizujących opowieści, wypełnionych niekończącym się seksem, narkotykami i rock’n’rollem." „PAPER"

„„Please kill me" to szokujące i zakulisowe spojrzenie na życie tych, którzy przetrwali burzliwe lata siedemdziesiąte." „New York Post"

„„Please kill me" to raj dla fana ruchu punkowego. Kilkaset stron wypowiedzi najważniejszych postaci tej sceny, wyśmienicie zredagowanych przez McCain i McNeila." Greil Marcus, „Interview Magazine"