Książka prezentuje wieloaspektowość problematyki związanej z poznawaniem ciała i cielesności. Sam tytuł sugeruje, iż jest to pewien proces, który przebiega w czasie, zarówno jeśli chodzi o historię rozwoju myśli fenomenologicznej, jak i w aspekcie jego indywidualnego poznawania/przeżywania.
Autor skoncentrował się na wydobyciu różnicy między specyfiką francuskiej wersji fenomenologii, wywodzącej się od Edmunda Husserla, a tak zwaną fenomenologią materialną, której najważniejszymi przedstawicielami są Michel Henry i Jean-Luc Marion.
Rozważania te przeprowadza w sposób niezwykle staranny, porównując ich poglądy,z zasady demonstrując to, co może nam pomóc w zrozumieniu podmiotowego charakteru ludzkiego ciała. Dokonuje tego na wielu płaszczyznach: ontycznej, epistemicznej, etycznej, teologicznej.
Cennym wkładem poznawczym Piotra Karpińskiego są jego ustalenia na temat fenomenologicznego pojmowania intersubiektywności, zwłaszcza gdy chodzi o jej wymiar odsłaniający się w relacji erotycznej. Ważnymi ustaleniami są jeszcze te dotyczące tak zwanego zwrotu teologicznego w fenomenologii francuskiej, o którym mówi Dominique Janicaud.
Autor, przywołując poglądy Henry’ego i Mariona, próbuje pokazać, iż nie jest to „teologizacja fenomenologii", jak utrzymuje Janicaud, lecz „fenomenologizacja teologii". W tym celu analizuje szczegółowo jednocześnie poglądy Mariona, porównując je z głoszonymi poprzez Henry’ego, jak i dokonuje własnych konstatacji, iż taka fenomenologizacja teologii jest osiągalna, gdy bardziej doceni się rolę ciała w ujawnianiu pewnych fenomenów wymykających się badaniom nauk ścisłych.
Zgłębiając odsłanianie się cielesności, można badać także fenomeny o charakterze religijnym. Ks. Prof. Dr hab. Ryszard Moń (z recenzji naukowej)