Wilczy totem (Dialog)

„Bat został sam, otoczony. Jego kary koń rozdął chrapy i z wytrzeszczonymi oczami zaczął wierzgać, kopać i gryźć, jakby coraz liczniejsze rany nie robiły już na nim wrażenia. Otaczało ich coraz więcej wrogów, z przodu i z tyłu, uzbrojonych w straszliwe kły.

Bat wiedział, iż nie uda mu się uciec i została mu tylko walka. Także porzucił swoją urgę i chwyciwszy się mocno łęku, drugą ręką odwiązał zawieszoną przy popręgu pałkę, owinął wokół nadgarstka jej rzemienną pętlę i krzepko ujął ją w dłoń.

Zebrał się w sobie i w jednej chwili przeistoczył z pasterza w nieustraszonego, mongolskiego wojownika. Był gotów do ostatecznej, śmiertelnej walki, w której musiał posłużyć się przekazaną przez przodków sztuką i podstępem.

Pałka miała długość kawaleryjskiej szabli i od dziesięcioleci służyła jako broń przeciw wilkom, Bilig odziedziczył ją po ojcach i wreszcie przekazał jemu. Gruba jak stylisko łopaty, na dole owinięta była żelazną spiralą, na której zostały jeszcze czarne smugi, ślady po krwi wilków zabitych poprzez dawne pokolenia".

fragment powieści Chiny, lata 60. XX w. Student z Pekinu trafia na stepy Mongolii Wewnętrznej. Tam rozpoczyna się jego fascynacja wilkami i narastająca chęć wychowywania i bliskiego poznawania młodego wilczka.

Gdy to marzenie staje się rzeczywistością, okazuje się, że przyjaźń człowieka i drapieżnika wystawiona zostanie na dużo prób... „Wilczy totem" to książka o poznawaniu poprzez "mieszczucha" życia blisko przyrody, o rutynowych zmaganiach tradycyjnej koczowniczej społeczności i o kruchej doskonałości Matki Natury.

Zamierzeniem Jiang Ronga było napisanie książki wielopłaszczyznowej,poprawnie można ją czytać na jednej, prostej płaszczyźnie. To opowieść o potrzebie prawdziwej wolności, o życiu zgodnym z naturą.

„The Independent" Od momentu wydania „Wilczego totemu" w 2004 r., książkę kupiły 4 miliony Chińczyków. To musi coś znaczyć, zwłaszcza iż czytelne przesłanie moralne powieści niezbyt pasuje do polityki „korporacyjno-komunistycznego" państwa.

[…] To książka w stylu Jacka Londona: niemało akcji, prostolinijna ocena moralna i pouczające słowa bohaterów […]. „The Guardian"