Nowe życie (Roman Jasiński)

Pierwszą część wspomnień Romana Jasińskiego opublikowało Wydawnictwo Literackie w roku 2006 pt. Zmierzch starego świata. Wspomnienia 1900–1945. Tytuł drugiej części – nowe życie – nawiązuje do powiedzenia Witkacego, przed wojną przyjaciela autora. Jasiński porusza we wspomnieniach wątki osobiste i polityczne, opisuje peerelowską codzienność – od stalinowskiego terroru, cenzury, do biurokracji i ciągłych kolejek. Nie stroni także od uwag na temat życia osobistego swych przyjaciół, lecz nie przekracza granic korzystnego smaku, nie chce nikogo kompromitować, natomiast prezentuje, jak dramatyczne były losy osób z jego otoczenia. Opisuje powojenne losy polskiej inteligencji, jej zasługi dla kultury narodowej, jej etos. nowe życie to barwna i lekka opowieść, w której odżywa duch polskiej gawędy.

Jasiński urzeka czytelnika swoją kulturą, intelektem, elegancją, subtelnym humorem i pogodnym stosunkiem do świata i ludzi.

Roman Jasiński (1900–1987), pianista, krytyk, znawca i popularyzator muzyki, kronikarz życia muzycznego Warszawy. Przed wojną profesor konserwatorium warszawskiego, od roku 1935 związany z Polskim Radiem. Po wojnie muzyczny dyrektor Polskiego Radia, autor ponad tysiąca modnych audycji „różnorakości Muzyczne” i książek o życiu muzycznym w Warszawie w latach 1910–1939: Na przełomie epok. Muzyka w Warszawie (1910–1927) i Koniec epoki. Muzyka w Warszawie (1927–1939).