W gabinecie lekarza specjalisty. onkologia. inhibitory osi egfr w leczeniu niedrobnokomórkowego raka płuca, AZ#2BBA0548EB/DL-ebwm/epub (Wydawnictwo Lekarskie PZWL)

Pierwszy numer pod redakcją naukową prof. Dariusza M. Kowalskiego, skierowany jest do praktykujących lekarzy onkologów, pozostał poświęcony tematowi wykorzystywania inhibitorów osi EGFR w leczeniu nie drobnokomórkowego raka puca. W numerze omówiono m.in.: Odwracalne inhibitory osi EGFR w leczeniu niedrobnokomórkowego raka płuca, które na trwałe weszły do algorytmu terapeutycznego u chorych na miejscowo progresywnego i progresywnego niedrobnokomórkowego raka płuca (NDRP). Wraz z nimi, do algorytmu diagnostycznego w tej chorobie, dołączyła konieczność wykonywania testów molekularnych w celu zbadania występowaniu mutacji genu EGFR w komórkach nowotworowych. Przeciwciała skierowane przeciwko Receptorowi Programowanej Śmierci rodzaju 1 (PD-1) i jego ligandowi (PD-L1). Do chwili obecnej pomimo kilku wielkich badań klinicznych poza necitumumabem nie zarejestrowano żadnego przeciwciała monoklonalnego ukierunkowanego na domenę zewnątrzkomórkową receptora EGFR. Odkrycie przeciwciał monoklonalnych skierowanych przeciw immunologicznym punktom kontroli było prawdziwą rewolucją w immunoterapii niedrobnokomórkowego raka płuca. Inhibitory nieodwracalne tyrozynowej kinazy EGFR. Wykorzystanie IKT EGFR u chorych z obecną mutacją aktywująca w genie EGFR jest standardem progresywnania w pierwszej linii zawansowanego NDRP. Obecnie przystępne są trzy generacje IKT. Różnice pomiędzy inhibitorami odwracalnymi i nieodwracalnymi drugiej generacji dotyczą profilu działań niepożądanych i mechanizmem oddziaływania na poszczególne receptory rodziny HER. Zastosowanie IKT EGFR umożliwiło wyraźną udoskonalenie czasu przeżycia całkowitego w populacji chorych z obecnym czynnikiem predykcyjnym w genie EGFR. Działania niechciane związane ze użytkowaniem TKI. Zwykle stwierdza się zmiany skórne i śluzówkowe, a także biegunkę. Wymienione objawy mogą występować u niemal wszelkich chorych, w nielicznych jednak przypadkach stopień nasilenia objawów stanowi wyodrębnionie do przerwania lub trwałego zakończenie leczenia. Inne działania niepożądane- takie jak zaburzenia czynności wątroby czy zapalenie płuc- występują z nad wyraz niższą częstością.