Dziesięć książek, które każdy konserwatysta musi znać (FRONDA)

Czy poglądy Arystotelesa – kilka tysięcy lat później – nadal kształtują światową politykę? Na czym polega geniusz Ortodoksji? Dlaczego Władca pierścieni J.R.R. Tolkiena jest lekturą konserwatywną, a Atlas zbuntowany Ayn Rand już nie? I czy faktycznie Shakespeare miał serce po prawej stronie, a jeśli tak, to czego może nas to nauczyć? Benjamin Wiker przekonuje, że konserwatywna mądrość zawarta w wybranych książkach –, a także właściwe jej użycie – pomogłyby odrodzić nawet najszczególniej przegniłą rzeczywistość. W szczególnie wciągającym wywodzie dowodzi, że podobnie jak złe idee mają złe konsekwencje, korzystne idee poprawiają świat.

Fragment wstępu:
Skupiłem się na książkach, które każdy konserwatysta musi poznać. Nacisk położony na słowie „musi" wskazuje, iż nie jest to lista „Moich dziesięciu ulubionych konserwatywnych książek" ani lista „Dziesięciu najlepiej sprzedających się konserwatywnych książek". Jest to raczej lista tych książek, które muszą znać konserwatyści w naszej obecnej rzeczywistości. Jest nią kultura defi niowana przeważnie poprzez liberalizm, lecz też poprzez rosnącą reakcję konserwatystów. Niestety, choć reakcja ta jest niezwykle pożądana, częstokroć jest to po prostu tylko „reakcja", zamiast należycie przemyślanej i produktywnej akcji, wypływającej z głębokiego rozumienia prawdziwie konserwatywnych podstaw. Mam nadzieję, że książka ta wspomoże narodziny konserwatywnego renesansu, głębokiej konserwatywnej odnowy płynącej z entuzjazmu, który ożywia tak mnóstwo dusz. Gdyby książki, które tu ukazujem, uformowały podstawy trwałej, konserwatywnej dyskusji, wówczas szyk bojowy rozgrywającej się na naszych oczach wojny kultur byłby wyraźniejszy, strategia produktywniej wyłożona, a nadzieja ugruntowana.
(...)
Książkę podzieliłem na cztery główne części, adekwatnie do czterech omawianych w niej aspektów konserwatyzmu. Pierwsza część dotyczy samej natury konserwatyzmu, druga skupia się na podwalinach amerykańskiego ustroju politycznego, trzecia – na problemach ekonomicznych, zaś ostatnia na istotnie ważnym procesie formowania konserwatywnego myślenia.