Spółdzielnie socjalne to jeden z typów podmiotów gospodarki społecznej, który pozostał wprowadzony do polskiego porządku prawnego w 2004 r. W celu przeciwdziałania wykluczeniu społecznemu. Organizacje te zalicza się do narzędzi intensywnej polityki rynku pracy, gdyż przez zatrudnienie osób zagrożonych ekskluzją społeczną dążą do ich reintegracji społeczno-zawodowej. Ma to na celu poprawienie zatrudnialności spółdzielców na otwartym rynku pracy w dalszych etapach ich karier zawodowych. Spółdzielnia socjalna to przedsiębiorstwo, które może działać w zróżnicowanych branżach i konkurować z innymi podmiotami rynkowymi. Nie może jednak dobrowolnie dobierać pracowników, gdyż w większości muszą to być osoby z zróżnicowanych powodów zagrożone wykluczeniem społecznym.
Prezentowana monografia pozostała napisana na podstawie badań weryfikujących efektywność spółdzielni socjalnych w wypełnianiu ich głównego celu ustawowego, jakim jest reintegracja zawodowa osób zagrożonych wykluczeniem społecznym. Jest to atrakcyjne studium stanu rozwoju spółdzielczości socjalnej w Polsce po dziesięciu latach od zaistnienia tej formy działalności w gospodarce.