Miód na serce Edyta świętek (Edyta Świętek)

Kiedy zdesperowana singielka postanawia zmienić swój stan cywilny, znajdujący się w zasięgu jej wzroku samotny mężczyzna ma nikłe szanse na pozostanie kawalerem. Nie inaczej jest w przypadku Ciaputka, na którego zarzuca sieci Agnieszka. Kobieta skutecznie realizuje zamierzenia, doprowadzając swego wybranka przed poziomy ołtarza. Na skutek niefortunnego splotu zdarzeń fajtłapowaty mężczyzna zostaje sam z półroczną córką Iwonką. Nadchodzi czas na to, żeby w końcu dorosnąć i zatroszczyć się o maleństwo.

Sześć lat później Ciaputek nadal jest samotnym ojcem, ale z pomocą: mamusi, niani i wujaszka Google nadzwyczajnie sobie radzi z opieką nad dziewczynką. Sęk w tym, że obydwoje odczuwają samotność i brakuje im w domu kobiety: matki dla dziecka, żony dla pana. Rezolutna Iwonka postanawia ożenić swojego „tatutka-ciaputka”. Ma już choćby upatrzoną kandydatkę na „panią Ciaputkową”.

„Miód na serce” to niezwykle ciepła i zabawna opowieść o tym co w życiu najważniejsze.

Miód na serce Edyty Świętek, podobnie jak jego pszczeli odpowiednik, ma szereg cudownych parametry. Leczy smutki, daje nadzieję i przede wszystkim smakuje. Uśmiech, ale też parę łez wzruszenia – jak najszczególniej gwarantowane.

Joanna Sykat, autorka m.in. Czwarech stronn miłości i Jutro zaświeci słońce

----------------------

Tytuł nie kłamie. Ta książka to rzeczywiście miód na serce. Ponadto i moje. Bawiłam się nadzwyczajnie. Edyta Świętek tak zgrabnie pakuje Ciaputka w coraz to nową kabałę, że nie można się oderwać. W czasie lektury lepiej nic nie gotować, aby tak jak ja, nie spalić sobie garnków. Polecam. Polecam. Polecam!

Izabella Frączyk, autorka m.in. Końca świata

-------------------

Miłość − w powieści Edyty Świętek − potężnie wyekwipowana życiowo: baby bluesem, staropanieństwem, małomiasteczkowością, syndromem wiecznego chłopca. W zderzeniu z naturalną potrzebą kochania i poczuciem humoru tworzy romans realny, jaki się trafia nam i znajomym dookoła. Zgrabnie nakreślona narracja sprawia, iż oddychamy synchronicznie z emocjami bohaterów, stajemy się nimi, nie mogąc oderwać się od ich życia... Aż do ostatniej kartki.

Iza Kowalewska, piosenkarka