Poezje zebrane 1931-1944

Legenda przedwojennej cyganerii warszawskiej. Przyjaźniła się ze Skamandrytami, z artystyczną młodzieżą skupioną wokół Witolda Gombrowicza w Zodiaku i w redakcji nowo powstałego tygodnika satyrycznego,,Szpilki".

Kresowianka, urodzona w 1917 roku w Kijowie, w rodzinie rosyjskich Żydów. Wychowywała się w Równem Wołyńskim, w 1935 roku przeniosła się do Warszawy za namową Juliana Tuwima, który patronował jej unikatowym wierszom, dostrzegając w nich wybitny talent poetycki.

We wrześniu 1939 roku podczas wakacji w Równem Ginczanka udała się do Lwowa, będącego wtedy schronieniem dla polskich artystów. Zadenuncjowana poprzez właścicielkę kamienicy, w której wynajmowała pomieszczenie, uciekła do Krakowa.

Tam wydał ją któryś z sąsiadów obserwujący kryjówkę zaszczutej, przerażonej kobiety. Poetkę rozstrzelano prawdopodobnie w maju 1944 roku w obozie koncentracyjnym w Płaszowie. Tom Poezje (1931-1944) mieści utwory skategoryzowane Zuzanny Ginczanki, wzbogacone o niepublikowane dotąd utwory: odnaleziony rękopis poematu Pieśń nad Pieśniami, a także wiersze z prasy.

Edycja jest wzbogacona o materiały ilustracyjne i tekstowe, pozwalające zanurzyć się w świat Ginczanki, w rzeczywistość, w jakiej przyszło jej żyć i tworzyć. Kontekst ów jest zapowiedzią nowej biografii Ginczanki, która ukaże się w przyszłym roku.

Izolda Kiec - literaturoznawczyni, teatrolożka i kulturoznawczyni. Zajmuje się literaturą (przede wszystkim poezją) i teatrem (modnym i emigracyjnym) XX wieku i badaniem form popularnych (głównie kabaretem, piosenką i musicalem) i metodologią badań kultury modnej.

Inspiruje ją krytyka feministyczna, gender studies i szkoła nowej krytyki, zwłaszcza metoda tzw. Bliskiego czytania. W 2014 roku założyła Fundację Instytut Kultury popularnej, której jest prezeską i w ramach której współtworzy m.in.

projekt Archiwum Kultury popularnej, jest redaktorką naczelną rocznika,,Studia z Kultury modnej" i redaguje serię wydawniczą Wielkopolskie Mikrohistorie.