W drugim tomie „Karafki La Fontaine’a” Melchior Wańkowicz kreśli portret reportera rewelacyjnego. Pisze o cechach, które powinien on mieć. Wśród nich na pierwszym miejscu wymienia: zaangażowanie, ciekawość świata, komunikatywność, empatię. W dodatku dużo uwagi poświęca technologicznej stronie pisania tekstów: doborowi odpowiedniego tytułu, grafiki, która ma za zadanie wzmacniać percepcje czytelników, rzetelności dziennikarskiej, poprawnemu cytowaniu. Dalsza część tekstu dotyczy błędów językowych i rzeczowych. Autor przygląda się na dodatek zagadnieniom cenzury i krytyki oraz bada wpływ warunków materialnych na kondycję pisarzy i ich twórczość. „Karafka La Fontaine’a” na pewno jest sporym kompendium wiedzy o sztuce pisania, które mimo upływu czasu i zmieniających się okoliczności, nie straciło nic ze swojej aktualności.