Blask. ołtarz mariacki wita stwosza shine st. mary's altar by veit stoss (Universitas)

lśnienie. Ołtarz Mariacki Wita Stwosza to książka składająca się z kilku części. Jedna z nich to materiał ikonograficzny pokazujący stan samego ołtarza, produkowany poprzez Andrzeja Nowakowskiego. Postęp w fotografii i cyfrowej obróbce fotografii umożliwił po raz pierwszy przedstawienie dzieła Wita Stwosza tak monumentalnie.

Makrofotografia, plany ogólne i szczegółowe przedstawiają ołtarz w sposób, jaki nie był możliwy do tej pory, a na który z pewnością to arcydzieło zasługiwało. Zdjęcia zrobione przy wykorzystaniu profesjonalnego oświetlenia i podnośników przedstawiają ołtarz w zupełnie nowym świetle.

Ta dokumentacja fotograficzna pozwoli wielu badaczom tego zabytku na dotarcie do miejsc i szczegółów ołtarza, których zobaczenie nie było i nie jest realne bez specjalistycznego sprzętu. Drugą część publikacji stanowią teksty wybitnych badaczy i znawców tematu.

Tekst prof. Piotra Skubiszewskiego Wit Stwosz i sztuka XV wieku to zestawienie mistrza z innymi wybitnymi artystami tamtej epoki. Prof. Jerzy Gadomski w tekście Homo faber – homo artifex rysuje tło historyczne powstania dzieła i jego powiązanie z myślą teologiczną epoki.

Dr hab. Grażyna Jurkowlaniec w artykule Ołtarz Mariacki Wita Stwosza. Tradycja – innowacja – recepcja pokazuje obecny stan badań i analizę krakowskiego retabulum. Jedną z najważniejszych części pracy jest bibliografia Wita Stwosza i Ołtarza Mariackiego, autorstwa Mariana Zaczyńskiego, zatytułowana Wit Stwosz.

Przewodnik bibliograficzny. Jako pierwsza obejmuje nie tylko prace naukowe, lecz też literaturę piękną, popularną, eseistykę, literaturę dla dzieci i młodzieży, a także filmy. Ma układ chronologiczny – pokazuje historię obecności artysty, jego dzieła w Polsce i za granicą (nade wszystko w przestrzeni niemieckojęzycznej).

Nie jest tradycyjną bibliografią, jaką sporządzają historycy sztuki (z podziałem materiału bibliograficznego na działy: życie, formy snycerskie, malarskie etc., twórczość krakowska, norymberska etc.) – ma być raczej swoistą „narracją" bibliograficzną, prezentującą właśnie w porządku czasu obecność znacznego dzieła i pokaźnego artysty w polskiej świadomości.

Dlatego odnotowane są także druki, w których występują najdrobniejsze nawet wzmianki, ślady, domniemania, przypuszczenia, nieuzasadnione nieraz atrybucje. Potencjalnym odbiorcą bibliografii Stwoszowskiej ma być nie tylko historyk sztuki, ale także historyk kultury sensu largo, literatury, mentalności, a także idei.

Opis bibliograficzny jest pełny (w sensie Estreicherowskim, z pełnym tytułem i podtytułem, wydawcą, nakładcą, drukarzem – w sytuacji druków dawnych jest to, samo w sobie, zasadniczym świadectwem kultury artystycznej i intelektualnej), adnotowany (w głównej mierze adnotacje zawartościowe, niekiedy pojawia się standardowy dla zawartości cytat).

Bibliografia poświęcona Stwoszowi przywołuje w ten sposób konteksty ogólniejsze, relacje pomiędzy kulturami (zwłaszcza polską i niemiecką), namiętności zbiorowe (spór o pochodzenie Stwosza), umiejętność i nieumiej...