Chyba nie mogę pani posądzić o demonizm. witkacy (Novae Res)

Akcja książki pozwala zajrzeć poza zasłony czasu lat trzydziestych życia zakopiańskiej bohemy, zwanej przez wielu dekadencją, jak również kręgów intelektualnej prosperity przedwojennej Polski. Postacie autentycznie wówczas żyjących, a niejednokrotnie nieznanych lub zapomnianych osób mieszają się z prominentami jak Słonimski, Gombrowicz, Boy-Żeleński, Tatarkiewicz, no i oczywiście Stanisław Ignacy Witkiewicz, który jest jednym z głównych postaci książki.

Napisano wyjątkowo mnóstwo prac o tym wielce kontrowersyjnym artyście, dramaturgu i filozofie,liczba pozycji zbeletryzowanych dotyczących jego życia codziennego, zmagania się z ówczesną rzeczywistością czy pracy jako artysta sprowadza się zaledwie do kilku tytułów.

To na tle ostatnich sześciu lat życia Witkacego zostaje tu wskrzeszona jedna z jego wysoce medialnych modelek, nieznanych ogółowi. Jest nią Genia Wyszomirska (babka autora), zwana też,,Asymetryczną Damą".

Zostawiła ona wnukowi w spadku nad wyraz bogaty materiał informacyjny o swych koneksjach zarówno z Witkacym, jak i z resztą ówczesnej intelektualnej elity lat poprzedzających wojnę, którym autor dzieli się z czytelnikiem.

Powieść oddaje nastrój ówczesnej epoki z dużą dozą humoru, opisów spektakularna Tatr, jak w dodatku nutą dyskretnej erotyki. Jest tu jeszcze próba rozładowania narosłych poprzez lata utartych i zgubnych szablonów wartościowania ówczesnego zakopiańskiego środowiska.

Należy także podkreślić, iż książka jest utrzymana w stylu językowym tamtych lat i pisana w konstrukcji scenariusza filmowego. Powyższy opis pochodzi od wydawcy.