Nieradość (Sołtys Paweł)

Wszystko się tu pomieszało i bardziej przypomina majaczenie chorego, pijacki sen aniżeli pamięć. Lecz jest pamięcią, jest przeszłością, jest tu i dzisiaj. Jak gdyby patrzeć jednocześnie poprzez okulary do bliży i do dali. Śmierć i dzieciństwo idą ramię w ramię.

Zgarbiony Bułat Okudżawa z marną rosyjską gitarą, siekierkowski Izajasz, pisarz w drodze, Grażyna, której ciała nie starcza do tego, by ją nazywać Grażyną, pijany listonosz, kulawy Bartek, kot i dziadek, pan Gerber, który uczy historii i robi fotografie nagim kobietom, Daniił Charms, który umarł z głodu, Buła, który się powiesił, samotny stary pan bez oszczędności. Wszyscy wirują w zawrotnym danse macabre - tańcu śmierci, który jest korowodem życia. Na Grochowie, w Brnie, na Saskiej Kępie, w galicyjskim miasteczku, "w którym języki były dłuższe od ulic, a szepty głośniejsze niżeli bicie dzwonów w kościele", w Pińsku, w Kijowie, w Europie środkowo-wschodniej.

A czas się sfilcował i już niczego nie da się uporządkować. Po co to zresztą porządkować?

"Och, gdybyśmy wszyscy umieli nie zostawać w bocznych, zapomnianych alejkach opowieści. Jakże byłoby wygodnie żyć tylko tu i teraz. Nie stać bezradnie na marginesie czyjejś albo własnej historii, bezradnie próbując się wydostać z godziny dawnego rozstania, z dnia okropnego błędu."

"Skończyłem czytać i przypomniało mi się, co jakiś czytelnik napisał do mężczyzny Hrabala: "Nie mam już spokoju, wciąż mnie męczy i prześladuje niewymowne piękno, subtelność, dowcip, ból, mądrość, o Boże, niech to diabli". Przepisałbym te słowa i wysłał do pana Sołtysa, bo w jego długich zdaniach są ludzie i rzeczy, i miasto, i książki, i Charms, i wszystko inne, o Boże, do diabła." Marcin Wicha