Historyczny księgozbiór kamedułów eremitów z krakowskich bielan (Partyka Jacek)

Kameduli eremici Góry Koronnej są nieodgadniony, niemal nierzeczywiści w swoim oderwaniu i ucieczce od świata, od jego codzienności, pogoni za nowoczesnością, zgiełku i pośpiechu. Mnisi enigmatyczny, fascynujący i - a może przede wszystkim - bardzo mało znani szerszemu ogółowi.

Jako eremici typowo zamieszkiwali, przynajmniej w pierwszych wiekach istnienia swojego zgromadzenia, miejsca odludne, z dala od uczęszczanych traktów, wśród lasów. Zdarzało się, że do ich eremu nie prowadził żaden bity trakt i skomplikowano było tam dotrzeć pieszo czy konno (nie mówiąc już o tym, by przekroczyć mur klauzury).

choćby w chwili obecnej, w XXI wieku, można zbliżyć się do życia w kamedulskiej pustelni, udając się na kilkudniowe rekolekcje - bądź dla przemyśleń i wewnętrznej refleksji - do Bieniszewa w Wielkopolsce, niedaleko Konina.

Jakkolwiek takie kamedulskie rekolekcje można odbyć w dodatku na krakowskich Bielanach, to jednak w Krakowie cywilizacja zbliżyła się do eremu na wyciągnięcie ręki. I jednak mogłoby się wydawać, że wtargnęła już do wszelkich odludnych zakątków, to jednak pod Koninem wciąż można spróbować odnaleźć samego siebie w ciszy pustelni.

Do wielkopolskiego eremu jedzie się poprzez las, wąską, nieutwardzoną drogą, która w czasie jesiennych czy wiosennych roztopów z całą pewnością staje się trudno przejezdna, a zasypana śniegiem - istotnie zwęża swój prześwit.

Po przejechaniu mniej więcej dwóch kilometrów oczom podróżników przedstawia się polana, gdzie na Sowiej Górze stoi otoczony murem erem, a zza niego podróżnikom przypatrują się dwie wieże kościoła. W nocy erem zatapia się w przenikliwej ciszy, którą z rzadka tylko przeszywają głosy ptaków (chociaż, pomimo nazwy wzniesienia, nie są to raczej sowie pohukiwania), a definitywnie przerywa ją, jeszcze przed brzaskiem, klasztorny dzwon, który o godzinie 3.45, wzywa eremitów na modlitwę.

Goście nie posiadają wstępu za klauzurę - mieszkają w budynku nowicjatu, dzielą za to z kamedułami modlitewny rytm dnia i, jeśli wyrażą taką ochotę, mogą również oddawać się pracy fizycznej. W obu istniejących do teraz eremach, bielańskim i bieniszewskim, dominuje cisza, spokój, poczucie niemal nierzeczywistego oderwania od spraw tego świata, które czasem, ku zadziwieniu nieczęstych gości, zakłóca silnik kosiarki włączany przez eremitę pielęgnującego trawę na dziedzińcu.