Sztuka według polityki (Universitas)

Książka stanowi próbę całościowego spojrzenia na poezję powojenną poprzez kategorię ludzkiej cielesności. Lektura utworów Świrszczyńskiej, Miłosza, Różewicza, Kamieńskiej, Grochowiaka, Herberta, Pasierba, Poświatowskiej, Wojaczka, Barańczaka i Krynickiego pozwala ukazać ciągłość refleksji nad tożsamością jako widocznym problemem innowacyjnej i ponowoczesnej świadomości. Wyłaniający się z tych analiz obraz podmiotu jest oparte najczęściej na relacji z drugą osobą (relacji, która przynależy do cielesnej kondycji) jako nieodzownym rozmiarze prezentujenia jednostki: jest ona przecież zawsze kimś "dla kogoś", kimś "z kimś". Dialogowy wymiar naszego życia autorka książki demonstruje w kontekście m.in. Myśli Emmanuela Lévinasa, łącząc w ten sposób kulturową, filozoficzną, teologiczną i literaturoznawczą perspektywę prowadzonych interpretacji. Tak zarysowany antropologiczny projekt badawczy ujmuje poezję podkreślającą cielesność jako typ zapisu egzystencjalnego: wychodzące od poetyki tekstu analizy kategorii intymności, somatycznego wymiaru twarzy, pragnienia dotyku zmierzają w stronę "wiersza-gestu" szukającego drugiej osoby. Przedstawiona w ten sposób "poezja ciała" kontynuuje linię Leśmianowską we współczesnej poezji - odmienną jednocześnie od awangardowego odsłaniania ciała, jak i postmodernistycznej jego wirtualizacji - stanowiąc zarazem typ pomostu pomiędzy progresywnością a ponowoczesnością.