Niniejszy przekład łacińskiej kroniki, pisanej poprzez nadwornego biografa Konrada II w początkach XI wieku, stanowi pierwszą tego typu próbę w historiografii polskiej. Dzieło Wipona dostarcza wiedzy nie tylko o średniowiecznej Europie i cesarstwie (w czasach przed znacznem o inwestyturę), ale stanowi także źródło wielu anegdot z życia władców, a także niebanalnych opowieści obyczajowych.