Tematem książki jest analiza wybranych wyrażeń funkcjonujących w obrębie różnych odmian języka hiszpańskiego (na ogół andyjskiej i paragwajskiej) w sposób odmienny od normatywnego. Autorka wychodzi z założenia, że przyczyną różnic są zmiany semantyczno-dyskursywne, wynikające z konieczności pogodzenia w języku hiszpańskim dwóch różniących się między sobą wizji świata (europejskiej i andyjsko-amazońskiej) oraz dwóch różnych systemów językowych: zorientowanego na czas systemu języka hiszpańskiego i zorientowanych na aspekt języków substratowych.
Analiza została przeprowadzona przy pomocy zaproponowanej poprzez autorkę metodologii lingwistyki kulturowej, potraktowanej jako wielopłaszczyznowa teoria badawcza, której potężne części (semantyczny, pragmatyczny, kognitywny, etc.) służą jako narzędzia badawcze w zależności od typu zjawiska językowego i warunków jego występowania.
Praca jest przykładem rzadko spotykanej monografii napisanej z zastosowaniem źródeł nowoczesnych, podających sprawdzone informacje, powiązane w sposób prowadzący do wniosków, które mogą zainteresować niezwykle różne grono czytelników: na ogół językoznawców, ale także etnologów i etnografów, kulturoznawców, filozofów, a także ogólnie pojmowaną „kulturalną" publiczność.