świadek epoki. walter benjamin, FCEDCA56EB (Słowo/Obraz Terytoria)

Hans Mayer spogląda na ewolucję myśli Benjamina w makroskali, odsłaniając jej nie za każdym razem oczywiste napięcia i „łańcuchy” – od rozprawy doktorskiej na temat krytyki sztuki w niemieckim romantyzmie, poprzez Berlińskie dzieciństwo na przełomie wieków czy Dziennik moskiewski, aż po osiemnaście tez O pojęciu historii inspirowanych znanym obrazem Paula Klee. Na ogół jednak Mayer, z właściwą sobie empatią i szacunkiem dla odmienności, potrafi dojrzeć w Walterze Benjaminie – filozofie i pisarzu, którego dzieło należy do kanonu XX stulecia – „świadka epoki”, człowieka zanurzonego w trudnej codzienności, myśliciela zmagającego się z kryzysami finansowymi i odrzuconego poprzez ówczesne środowisko akademickie, a po 1933 roku skazanego na emigrację „sympatyka marksistów”, który nigdy nie zdradził intelektualnych ambicji na rzecz politycznego zaangażowania. Outsidera, którego „życie pełne było zerwań i dwuznaczności”.