Osa (Bogusław Kierc)

Poeta zaprasza w świat na pozór dawno miniony, pulsujący rytmami przedawnionych dylematów miłości i śmierci, ujawniając jego zdumiewającą aktualność w uniwersalnej perspektywie egzystencji, którą niezmiennie wyznaczają Eros i Tanatos.

Kunszt frazy i wiersza oddala nas od codzienności kolokwialnego języka, otwierając pokryte rdzą bramy doniosłego sensu. Można tę fascynującą przygodę ze słowem, zarówno pisanym, jak potem czytanym, porównać z doświadczeniem odkrywcy, ale wyprawy Bogusława Kierca wiodą w nieznane; są poszukiwaniem, zamiast odpowiedzi, nieoczywistości.

Czasoprzestrzenne ramy akcji lirycznej wyznaczają: najpierw szpital, potem camping, wreszcie pejzaż morskiego wybrzeża – prawdopodobnie miejsca rekonwalescencji i sanatorium; lecz realne Tu i dzisiaj rozmywają senne marzenia (także w narkozie), wzbierająca w stanach kryzysu pamięć i pobudzona wyobraźnia.

Poetycki pamiętnik choroby notuje bezpośrednie doznania ciała, ale akompaniuje mu literacki teatr spotkań miłości z umieraniem, pełen barokowych konceptów grozy i groteski, paradoksów i oksymoronów. Z posłowia Piotra Michałowskiego