Szkice o (nie)oryginalności – najogólniej rzecz ujmując – to rozważania o oryginalności i nad oryginalnością dzieła sztuki. Oryginalność należy dziś do grupy najważniejszych kategorii deskryptywnych sztuki, ale też wytwarzających z nią rozmaite konfiguracje, jednocześnie w obszarze praktyki artystycznej, jak i dyskursów teoretycznych.
Ustabilizowana przez modernizm ranga oryginalności (w wyniku czego także nowości, niekonwencjonalności, istotnieści), uczyniła z oryginalności jedną z wiodących i stanowczo pożądanych własności sztuki innowacyjnej, o niebagatelnym wpływie na cykl redefiniowania granic doświadczenia artystycznego.
I choć mówimy tu o pojęciu o historycznie ugruntowanych (od XIX wieku) pozytywnych konotacjach, wzajemność relacji ze sztuką (w diachronicznym ujęciu) nie jest i wcale nie była tak jednoznaczna, jak mogłoby się wydawać.
Dotyczy to doświadczenia oryginału i oryginalności zarazem. Poruszane tutaj kwestie odwołują się do historycznej niejednoznaczności kategorii oryginalności, kontekstów redefinicji, dyskursu postępowości; omawiają zmienność kryteriów, ich konwencjonalizm i lokalność i niektóre dylematy związane ze współczesną praktyką artystyczną, której ekspansywność, różnomedialność czy interaktywność niejednokrotnie podają w wątpliwość zasadność konwencjonalnych zestawów interpretacyjnych sztuki, jak też kryterialną skuteczność części pojęć, w tym kategorii oryginalności.
Publikacja adresowana jest do grona czytelników i przedstawicieli najróżniejszych dyscyplin humanistyki zajmujących się szeroko rozumianą teorią i historią sztuki, lecz także twórców, krytyków sztuki i studentów niezwykle kierunków artystycznych.
W dalszej kolejności do szerokiej rzeszy potencjalnych odbiorców i uczestników współczesnej kultury artystycznej.