Sztuka Burgundii i Niderlandów 1380–1500 to synteza kultury artystycznej ważnego regionu dawnej Europy. Tom trzeci oferuje nową interpretację sztuki niderlandzkiej i północnoeuropejskiej XV wieku. Demonstruje ją jako konglomerat przedmiotów-rzeczy działających na odbiorcę w określony – materialny i przestrzenny – sposób. Analizuje przedmioty o skali makro, narzucającej widzowi ruch, i te utrzymane w mikroskali, skłaniającej do manipulowania nimi.
Omawia m.in. Przedmioty wymuszające ich obchodzenie, jak figury i świeczniki wiszące w przestrzeni,, a także dzieła mobilne, ruchome i poruszane, składane i otwierane, zasłaniane i odsłaniane w ustalonej reżyserii działań: wielkoformatowe poliptyki ołtarzowe i maleńkie dyptyczki i tryptyczki, pokaźne tapiserie i śladowe książeczki, wyjmowane do okazjonalnej prezentacji małe wyroby złotnicze, dedykowane do układania w ciągi i serie obrazki, ryciny i karty do gry, rozwierane wieloetapowo guzy medytacyjne, figury o składanych członkach, automaty, zegary i aparaty, cykle obrazowe narzucające określony tryb ich odczytywania, narracyjne historie wymuszające imaginacyjną podróż-pielgrzymkę. Zainspirowany antyantropocentryczną koncepcją „powrotu do rzeczy" (B. Latour, A. Gell i in.), autor poszukuje w późnośredniowiecznych obiektach sztuki „sprawczości rzeczy", czyli powodowania określonych zachowań liturgicznych, dewocyjnych, propagandowo-politycznych czy także ustanawiających status społeczny właściciela przedmiotu, które współwytwarzały niegdyś sieć kultury materialnej i duchowej.
Pierwszy tom traktuje o sztuce i kulturze burgundzkiej na dworze książęcym w Dijon, a także w miastach Flandrii i Brabancji. Tom drugi omawia niderlandzkie malarstwo tablicowe z lat 1430–1500 – od Jana van Eycka po Jheronimusa Boscha. Pokazuje pierwotne funkcje obrazów i ich przesłania religijne, śledzi procedury technologiczne, a także strategie warsztatowe i komercyjne malarzy, ujawnia stereotypy i mity, narosłe wokół twórczości tych mistrzów.