Boskie, ludzie. Cztery studia o poetyckim doświadczaniu Boga to książka, w której zostały przedstawione odmienne sposoby wyrażania indywidualnego stanowiska wobec „metafizyczności" w liryce okresu międzywojennego i pierwszych lat II wojny światowej.
Oznaczają one – jak wyjaśniał Józef Czechowicz – „splot równocześnie myśli, jak dyspozycyj i akompaniamentu uczuciowego, leżący u podstaw światopoglądu artysty". W prezentowanych szkicach ów światopogląd nie odwołuje się jednak tylko do prawowiernej religijności,przede wszystkim bierze pod uwagę „metafizyczny system interpretacji świata".
Przeważa więc doświadczenie poszukiwania Absolutu i tego, co w ziemskiej sferze – naznaczonej oraz sprofanowanej wojną, cierpieniem, samotnością, chorobą i śmiercią – transcendentne i sakralne. Szkice, zbierające uwagi o doznawaniu „metafizyczności" wyrażonej w liryce Jerzego Lieberta, Władysława Sebyły, Tadeusza Różewicza oraz Wilhelma Szewczyka przynoszą obraz bezustannego zderzania się boskiego i ludzkiego.
Pokazują indywidualny rozmiar przeżywania prawd objawionych doprowadzających – jednych do wyznania wiary i chrześcijańskiego Boga; drugich do wyłącznie przekonania o istnieniu Absolutu, którego występowanie przeszkadza w codziennej egzystencji; innych do duchowego zwątpienia w „pustym kościele", kolejnych do jeszcze głębszego doświadczania cierpienia egzystencji.